Alexei, ‘De echte betekenis van het leven’

AlexeiAlexei is als enig Joods kind in de klas veel gepest. Hij verliest het vertrouwen in mensen, raakt verslaafd en vraagt zich af wat de zin van het leven is. Hij belandt op straat en is uiteindelijk zo wanhopig dat hij van een flat af wil springen. En dan komt er een keer in zijn leven…

Alleen

Al vanaf mijn kinderjaren ontwikkelde ik haatgevoelens. Als enige Joodse jongen van de klas werd ik door mijn leeftijdsgenoten niet geaccepteerd. Natuurlijk waren volwassen daarvoor verantwoordelijk. De kinderen luisterden gewoonweg naar hun en noemden onze familie ‘de Jids’. Mijn vader was een militair. Ik ben geboren toen onze familie in Hongarije gestationeerd was. Onze familie heeft nooit gebrek gehad aan voedsel of kleding. Mogelijk was pure afgunst de aanleiding voor de pesterijen?
Ik vertelde niemand over de scheld- en vechtpartijen, niet aan mijn ouders en niet aan vrienden, aangezien ik geen echte vrienden had. Het was zo zwaar om in je eentje tegenover de rest te staan. Dat was de reden waarom ik al op veertienjarige leeftijd mijn vertrouwen in mensen kwijt was. Diep van binnen was ik er echter trots op dat ik joods was.

Waar zou ik voor leven?

Als ik over mijn leven nadacht dan stelde ik mij de vraag: “Waar zal ik over twintig of dertig jaar zijn? En wat als ik zestig of zeventig ben?” Ik wist dat de tijd snel voorbij zou gaan. Het was pijnlijk om te beseffen dat ik zou sterven en voor altijd vergeten zou worden. Dus waar zou ik voor leven? En wat maakt het uit hoe we onze levens leven? Het einde is voor iedereen hetzelfde! De woorden van de rocksong ‘Born to die’, ‘Geboren om te sterven‘ vonden weerklank in mijn hart.

Wraak

Toen ik de leeftijd kreeg om het leger in te gaan, dacht ik na over ons opwindende familieleven, hoe we verhuisden van legerplaats naar legerplaats. Ik wilde graag in dienst en was blij het leger in te gaan. Het voelde als thuiskomen.
Toen begon de oorlog in de Kaukasus. Daar voelde ik het verlangen om wraak te nemen, op iemand, maakt niet uit wie. Het belangrijkste was dat niemand mij hiervoor kon bestraffen! Thuis zou ik naar de gevangenis gaan voor mijn daden. Dit was de manier hoe ik met mijn frustraties omging.
Ik hield van de gevechten en maakte promotie. Al snel was ik pelotonscommandant. Door mijn wreedheid werd ik onverschillig voor het leven van andere mensen en zelfs voor dat van mij. Toen raakte ik gewond en werd naar huis gestuurd, maar ik kon in het burgerleven mijn draai niet vinden en raakte aan de drank.

Verslaafd

Ik was 25 jaar toen mijn familie naar Israël verhuisde. Ik dacht dat alles anders zou worden in een ander land, maar het is onmogelijk om van jezelf weg te lopen. Ik bleef drinken en kreeg problemen met de politie.
Op een dag ontmoette ik een meisje en in die tijd gebruikte ik stiekem al drugs. Zij hielp mij voor een tijdje hiervan af te blijven. Toen onze dochter werd geboren, bleef ik enkele maanden nuchter, maar daarna keerde mijn drankprobleem terug. Mijn droom om rust te vinden in het gezinsleven en te breken met mijn verslavingen viel in duigen. Na een dag werken ging ik naar een bar om weer te drinken. Dan kreeg ik hevige hoofdpijnen en nam ik drugs om deze weer kwijt te raken. Kortom, ik dronk en spoot.

Op straat

Uiteindelijk eindigde ik op straat en kreeg ik een voorwaardelijke straf voor diefstal. Mijn ouders wilden mij niet meer in huis nemen. In die tijd ontmoette ik op straat mijn jongere broer. We gingen samen weer aan het werk, maar al ons geld ging op aan drugs. Toen ging mijn broer naar een afkickcentrum. Onze ouders hadden alleen geld verzameld voor hem. Zij hadden geen hoop meer voor mij. Ik bleef achter op de straten van Tel-Aviv en moest stelen om te leven.

Wanhopig

Op een dag was ik zo wanhopig dat ik van het dak van een gebouw van vijf verdiepingen wilde springen toen opeens een Israëlische vrouw naar mij toe kwam. Zij gaf mij een sandwich, nog meer brood en iets te drinken. Haar daad maakte dat ik wilde bidden, iets wat ik nooit eerder had meegemaakt! Ik was zo moe van dit leven, waar niemand mij begreep en waar ik niemand kon begrijpen.
Twee uur later werd ik plotseling benaderd door twee gelovigen die mij uitgenodigden voor een Bijbelstudie. Ik stemde erin toe deze bij te wonen en reeds na enkele dagen verhuisde ik naar hun gemeenschap. Ik begon de Schrift te lezen en begreep dat God liefheeft en vergeeft. Ik dacht na over mijn zonden en mijn houding ten opzichte van andere mensen veranderde ten goede. Vier maanden later voelde ik dat God mij had vergeven. Ik zal die dag nooit vergeten, het gebeurde om 17.10 uur. Een brok in mijn keel en tranen. Ik weet dat ik op die dag door Gods grote genade opnieuw werd geboren!
Ik beloofde God dat ik mijn leven aan Hem zou geven. Ik weet dat ik gered ben en dat al mijn zonden weggewassen zijn door het kostbare bloed van Jezus. Dankzij hem heb ik de gave van eeuwig leven ontvangen en Zijn geweldige liefde die zo veel kan vergeven! Ik zie deze zelfde liefde voor mij in de ogen van mijn dochtertje, oprechte, goddelijke liefde.

De echte betekenis van het leven

God liet me de echte betekenis van het leven zien – om te leven voor Hem.
Vandaag heb ik een baan en een normaal leven. Ik voel me alsof ik nooit aan de drank of drugs ben geweest. Vroeger dacht ik dat ik kon overleven omdat ik zo’n harde kerel was, maar nu begrijp ik dat het God was die over mij waakte en mij behoedde!
Ik weet nu dat wij niet enkel op deze wereld zijn om op te groeien, te trouwen, kinderen te krijgen, oud te worden en te sterven. Het echte doel van ons leven is om de levende God te leren kennen en om de kennis over Hem te delen met andere mensen!

Lees hier meer over de hulpverlening aan verslaafden in Tel-Aviv door Aviv Ministry.