Frieda Roos vond na de Tweede Wereldoorlog haar Grote liefde
Frieda Roos, een begaafde operazangeres met een veelbelovende toekomst, werd na de Duitse invasie in Nederland een opgejaagde vluchtelinge. Bijna haar hele familie kwam om in de concentratiekampen. Door het lezen van de Bijbel ontdekt ze dat Jezus de Messias van Israël is en vindt ze vrede en innerlijke genezing.
Bekijk haar bijzondere getuigenis: “Frieda Roos, vond na de Tweede Wereldoorlog haar Grote liefde”.
Ondertiteling van youtube video
“Het is moeilijk uit te leggen wat het betekent om als een vluchteling te leven. En dat is wat wij waren. Niets, behalve onszelf en de kleren die we droegen.”
Frieda van Hessen is één van de weinig overgebleven Holocaustoverlevenden. Als 92-jarige kan ze nog steeds levendig vertellen over de angstige jaren die haar vrijheid afnamen, haar waardigheid en haar carrière als operazangeres.
“Toen ik zes jaar oud was, had ik al een mooie stem, die opviel tussen de andere kinderen en ik had het verlangen om zangeres te worden.”
Ze had een gelukkige jeugd. Frieda werd in 1915 geboren en groeide op in Holland. Zij was de enige dochter in het gezin. Haar vader was officier in het Nederlandse leger. Haar moeder, zelf zangeres, stimuleerde Frieda om haar talent voor opera te gebruiken. Frieda werd een rijzende ster aan het conservatorium en zong voor uitverkochte zalen. De Van Hessens waren Joods, maar besteedden weinig aandacht aan Joodse feesten of opvoeding.
“Ik kende geen enkel verhaal. Ik wist niet wie Mozes was. Ik had nooit enig antisemitisme ervaren totdat de Duitsers kwamen.”
De Nazi’s legden strenge regels aan Nederlandse Joden op. Frieda en haar familie moesten de Davidsster dragen. En als Jodin mocht Frieda niet langer optreden voor niet-Joods publiek.
“Ik had een droom gehad over grote zwarte vogels die over ons huis vlogen. En ik begreep niet wat het betekende. Het was een akelige droom, zo te zeggen. Niet erg aangenaam.”
In mei 1940 landden Duitse bommenwerpers voor het eerst in Nederland. In één nacht veranderde Frieda van een operazangeres in een vluchtelinge die vier jaar lang voortvluchtig zou zijn.
“Midden in de nacht stond plotseling mijn broer naast mijn bed, schudde me door elkaar en zei: “Frieda, word wakker, het is oorlog!” Toen we keken wat er aan de hand was, zagen we de grote zwarte vogels uit mijn droom recht over ons huis vliegen.”
De Van Hessens en Frieda’s vriendin Mieke vluchtten naar een ander huis, waar ze een aantal dagen schuilden. Frieda’s ouders waren in een andere kamer, toen een auto voor het huis stopte.
“Toen ik vanachter de gordijnen gluurde om te kijken wat het was, zag ik een enorme zwarte limousine en ik zag de Duitse soldaten met geweren ernaast staan. En ik zei: “O, mijn God.” Ik zei: “Mieke problemen, problemen.””
De Nazi’s namen Frieda’s ouders gevangen, maar vonden Frieda en haar vriendin niet.
Frieda wist toen niet dat haar ouders naar Auschwitz werden gebracht, een berucht concentratiekamp, waar meer dan een miljoen Joden zijn omgebracht.
“De laatste keer dat ik mijn ouders zag, kwamen ze met een geweer in hun rug aan het raam voorbij, ze keken niet om, ze waren doodsbang ons te verraden. Ze keken recht vooruit. En toen stortte ik volkomen in elkaar, ik schreeuwde. Ik was totaal van slag.”
Vanaf die dag, tot aan het einde van de oorlog leefden Frieda en Mieke in angst. Zij doken op acht verschillende plaatsen onder, geregeld door niet-Joodse sympathisanten. Als ze vreesden ontdekt te worden, vluchtten ze naar een andere schuilplaats.
“Het meest beangstigende van alles was, dat we 24 uur per dag niet wisten wat er zou gebeuren. We fluisterden bijvoorbeeld altijd. We konden niemand vertrouwen. Je kon niet eens je familie vertrouwen. Je wist het nooit, het kon van elke kant komen.”
Wilde je het ooit wel eens opgeven?
“Nee, eigenlijk bleef ik mijn oefeningen doen. Ik had een heel klein beetje lippenstift. Elke dag stiftte ik mijn lippen. Ik deed mijn balletoefeningen. Ik wilde er mooi uitzien, want als de oorlog voorbij was, wist ik dat ik weer Frieda zou zijn. En ik zei altijd: “Als ze mij willen hebben, moeten ze me doden, want ze krijgen me niet levend”.”
Vier en een half jaar vocht Frieda om te overleven. Op een dag was het allemaal voorbij.
Laten we bidden dat in de hele wereld de vrede herstelt en moge God deze voor altijd bewaren. Deze onderhandelingen zijn afgesloten.
“Plotseling werd ons verteld dat de oorlog voorbij was toen de bom op Japan viel. Er was een enorme blijdschap, de vlaggen gingen uit. De mensen dansten op straat. Iedereen was door het dolle heen, omdat het vrede was. Maar wij waren zo bang. We hadden zo lang in die ene kamer doorgebracht. Toen we naar buiten kwamen en geen dak boven ons hoofd hadden, was ik zo bang om naar de lucht te kijken. Ik was bang voor de sterren. Ik was zo bang, het was zo groot. Ik denk dat mensen zich zo voelen als ze levenslang in de gevangenis hebben gezeten. Het was heel raar om weer dingen te kunnen kopen en naar plaatsen toe te kunnen gaan. Het was gewoon een wonder.”
Had u ooit gedacht dat u die dag zou beleven?
“Nee, het is iets wat je heel moeilijk kunt beschrijven, weet je, als je zo van alles verstoken bent geweest, geen contacten, geen voedsel en vrijheid hebt gehad. Verstoken van mijn eigen hart, ik bedoel, mijn muziek was uit mijn geheugen gewist.”
Het duurde jaren voordat Frieda haar leven weer op orde had. Bijna alle mensen en plaatsen die ze kende waren verdwenen. Zes miljoen Joden waren vermoord. Deze puinhoop was alles wat over was van Frieda’s huis. En slechts vijf mensen van deze familiefoto, waaronder Frieda, hadden het overleefd.
Canadese soldaten waren in het gebied gestationeerd en Frieda trok de aandacht van een jonge christelijke man: Keith Saunders.
“Ik vond hem knap. Ik vond hem ook heel arrogant.“
Ze trouwden en wilden naar Canada verhuizen. Toen deed Frieda’s oom een vreemd voorstel.
“Hij zei dat ik christen moest worden. Dat was een complete schok voor mij. Dat zei ik hem. Ik zei: “Waar heb je het over?” Hij zei: “Nou, als dit ooit nog eens gebeurt, als er weer een oorlog komt, zullen ze waarschijnlijk weer hetzelfde met je doen”. Ik zat een minuut stil en zei toen: “Dat zal ik nooit doen, want als ik verander en een christen word, betekent dit, dat Hitler de oorlog uiteindelijk toch gewonnen heeft”. “
Frieda besloot dat ze haar religie alleen om veiligheidsredenen zou veranderen. Ze ging een kerk binnen en vroeg of ze de dominee kon spreken.
“Het enige wat ik wilde was een stuk papier waarmee ik kon aantonen dat ik een heiden was.”
De dominee bracht haar in contact met Elisabeth, een vrouw uit de kerk. Ze begon met Jezus, met Jozef, met de baby in de stal en dergelijke. Ik begreep er niets van. En ik dacht dat er een steekje bij haar los zat. En ik zei het haar: “Ik denk dat u een intelligent mens bent, hoe kunt u deze onzin geloven?”
Elizabeth vroeg Frieda om Jesaja 53 en Psalm 22 te lezen.
“En dus las ik, totdat ik bij de tweede helft van vers 16 kwam, waar staat: “Ze hebben mijn handen en voeten doorboord”. En ik gilde: “Dat is Jezus!”. Ik was alleen in de kamer, er was niemand bij. Het was gewoon ‘boem’! Ik zag ineens dat het Jezus was. Ik ging zitten en zei: “Hoe heb ik zo zonder dit kunnen leven, al die jaren?” Het was alsof ik vanuit een donker gat in het licht kwam. Ik wist toen nog niet dat Hij het Licht van de wereld werd genoemd. Ik wist niets. Toen las ik Jesaja 53 en ik begreep ineens ieder woord. Ik belde Elizabeth en ze snelde naar me toe. En we lazen Jesaja 53 voor de tweede keer en ze legde nog verder uit wat het betekende. Ik was gewoon in één ogenblik gered. Gewoon zo.”
Dat was meer dan zestig jaar geleden. Vandaag de dag besteed Frieda haar tijd met het maken van prachtige schilderijen. Ze is ook de enige vrouw die boven de 90 is, met haar eigen blog.
“Ik heb een blog, maar ik weet niet het betekent. Maar ik heb er wel één.”
Frieda heeft de Nazi’s lang geleden vergeven. Haar gebed is dat de Heere haar levenservaring wil gebruiken om Zijn liefde, die haar leven heeft veranderd, te kunnen delen.
“In 1987 ging ik voor de eerste keer naar Israël. Dat is alles wat ik de Heere heb gevraagd om een dienstknecht te mogen zijn. En Hij heeft mijn gebed verhoord, Hij heeft me tot iemand gemaakt die mensen vertelt over alles wat Hij heeft gedaan en nog steeds doet!”