Moran verloor 22 vrienden door een zelfmoordaanslag
In dienst van het Israëlische leger verloor de Joodse Moran Rosenblit door een zelfmoordaanslag 22 vrienden. Er volgde een grote omkeer in zijn leven. “Ik ben geboren in een familie die niet in God gelooft”, vertelt Moran Rosenblit. “Op jonge leeftijd begon ik alcohol te drinken en naar feestjes te gaan. Ik was DJ in nachtclubs. Mijn Bar Mitswa deed ik toen ik 13 was. Eigenlijk alleen maar uit respect voor mijn opa die in God geloofde, want zelf geloofde ik niet.”
Moran: “Toen ik 19 werd, ging ik in militaire dienst. Onderweg naar een nieuwe eenheid, hoorde ik dat er een zelfmoordaanslag was geweest bij de eenheid waar ik vandaan kwam. We verloren 22 soldaten, vrienden van mij. Zeven daarvan dienden in mijn eenheid. Het werd een week die ik nooit meer zal vergeten. We gingen van de ene begrafenis naar de andere. Er waren zoveel begrafenissen dat we keuzes moesten naar welke we wel en naar welke we niet gingen. We bezochten ook een vriend in het ziekenhuis die door de aanslag ernstig gewond was geraakt. Hij overleed twee weken later. Wekenlang hadden we dezelfde kamer gedeeld. Mensen die me zo dierbaar waren en er dan plotseling niet meer zijn. Het was een vreselijke tijd die mijn leven veranderde. Echt huilen kon ik niet meer. Zonder erover te praten, stapelde alle pijn zich in mijn hart op. Ik had geen God tot Wie ik me kon wenden. Ik geloofde ook niet dat er een God was, hoewel ik Hem tegelijk wel de schuld gaf…”
Wie is Jezus?
Twee weken later, nadat Moran het leger had verlaten, gebeurde er weer een ongeluk. “De realiteit in Israël is gewoon dat er altijd iemand sterft die je kent”, zegt Moran. Hij valt terug in drinken en uitgaan. Maar wat hij ook probeert, de pijn blijft. “Ik was boos op alles en iedereen en gaf iedereen de schuld. Eigenlijk was het allemaal het gevolg van enorme stress.”
Moran besloot Israël te verlaten en kwam terecht bij familie van een vriend in Californië. Toen ze een reis maakten naar Florida, ging Moran mee. Onderweg in de auto luisterden ze gospelmuziek, waarop Moran verontwaardigd reageerde: “Waarom doen jullie dat? Waarom hersenspoelen jullie je kinderen met God? Wie is die Jezus? Laten we rock ’n roll muziek luisteren. Laten we een feestje bouwen en lekker gaan zingen.”
“De hele verdere weg hadden we discussies over God en over het feit dat ik niet geloofde dat er een God bestond. Maar zij brachten mij in gebed”, vertelt Moran.
Weken later begon hij zich ziek te voelen. “Ik begon uiteindelijk te huilen en vertelde over mijn vrienden die bij de zelfmoordaanslag waren gestorven. Ik noemde hun namen en wat ze voor mij hadden betekend en ook hoe moe ik was van dit leven. Ik wilde niet meer verder leven. Het bleek een reactie te zijn op alles wat ik had opgekropt en niet kon uiten.”
Een compleet nieuw mens
Een andere vriend van Moran nodigde hem uit om mee naar de kerk te gaan.
“Ik ging een paar keer mee en werd al snel geraakt door de liefde die deze mensen voor Israël hadden. Op een keer behandelde de spreker de brief aan de Hebreeën. Hij zei dat soms Joodse mensen menen in God te geloven, zonder Hem persoonlijk te kennen, omdat ze verblind zijn. Ik werd echt kwaad en vroeg de spreker waarom hij zo over Israël sprak. “Heb je de Tenach wel eens gelezen?”, vroeg hij. Ik antwoordde dat ik er vroeger wel eens in had gelezen, maar eigenlijk nooit serieus. Toen vroeg hij of ik het Nieuwe Testament wel eens had gelezen. “Wat is dat?”, vroeg ik. “Ga het thuis maar eens lezen en dan praten we er later over”, was zijn reactie”.”
Thuisgekomen vond Moran iets wat hij nog nooit eerder had gezien. Hij vertelt: “Er lag een klein boekje ‘Waarom ik?’, van Jacob Damkani. Het is een getuigenis van een Israëliet, hoe hij de Heere Jezus had leren kennen. Ik nam het boekje en begon te lezen. Terwijl ik aan het lezen was, was het net alsof de Heilige Geest het licht in mij aandeed.”
“Aan het einde van het boekje is er een uitnodiging om Jesjoea, de Heere Jezus, te vragen in je leven te komen. Ook is er een oproep om je toe te vertrouwen aan Hem. Ik begreep beide gebeden niet maar bad ze allebei. Ik zei: ‘God, ik geloof dat U er bent, maar wilt U me dat alstublieft laten zien en wilt U me de waarheid laten zien over Jezus.'”
“De Heere God gebruikte dat moment om mijn ogen te openen en mij van de duisternis in het Licht te brengen,” vertelt Moran. “Vanuit de macht van satan in de macht van God. De angst en de depressie zijn nu weg. Pijn verdween, ook van de zelfmoordaanslag. Ik voel me een compleet nieuw mens en ben niet meer verslaafd aan alcohol. De Heere gaf mij Nieuw Leven, Hij gaf me Hoop. Zelfmoordgedachten verdwenen. Als ik voorheen auto reed, keek ik naar de bomen en bedacht dan tegen welke boom ik aan wilde rijden. Dat is nu voorbij. Ik wil weer leven en God dienen. Ik wil de hoop die ik heb, delen met mijn Joodse broeders en zusters in de hele wereld.”
